In Mexico kun je niet alleen in de zee duiken, maar ook in cenotes. Cenotes zijn ondergrondse rivieren die 65 miljoen jaar geleden zijn ontstaan. Hier in Mexico, toen nog deel van de oceaan, plofte de meteoriet neer die de dinosaurussen deed uitsterven. Door de inslag werd het schiereiland Yucatan gevormd. Dit gebied heeft geen bergen en geen rivieren, althans geen bovengrondse. Onder de grond bevind zich een duizenden kilometers lang grottenstelsel. De plaatsen waar de grotten van boven toegankelijk zijn noemt men de cenotes, oftewel ‘heilige bronnen’ in het Maya.
Om een cenote van binnen te bekijken moet je gaan duiken, want de grotten staan grotendeels volledig onder water.
Onze gids naar de cenotes was een in Mexico wonende Duitser, luisterend naar de naam Klaus. Deze kleurrijke man vertelde graag over zijn leven, waarin hij veel had meegemaakt. Zo was hij piloot geweest in het leger, had 15 van de hoogste bergen op aarde beklommen en was 600 meter diep de zee ingegaan. Hij was ook diep de cenotes ingeweest. Met hem erbij hoefden we ons geen zorgen te maken zo leek het, al vertelde hij wel terloops dat hij al die extreme dingen niet meer deed omdat hij er zoveel vrienden bij was verloren.
Om bij de cenote te komen moesten we een stukje de jungle in, waar we onze spullen aantrokken en afdaalden in het water. Eenmaal onderwater werd pas echt duidelijk dat we ons in een onderwatergrot bevonden. We zwommen door gangenstelsels waarin geen zonlicht binnendrong en geen uitweg naar boven was. Gelukkig hadden we een lamp bij ons zodat we niet tegen de talrijke stalagmieten en stalagtieten aanzwommen.
 |
 |
Alle duikervaring die we eerder deze vakantie op hadden gedaan was erg nuttig, want dit was zeker geen plek voor beginners. Het viel soms niet mee door de nauwe gangen te manouvreren en het was er aardedonker. Claustrofobisch moet je in elk geval zeker niet zijn als je in cenotes wilt gaan duiken.
Op sommige punten was het mogelijk om even naar boven te komen, zo kwamen we in de ‘bat cave’, waarin we zoals de naam al suggereerde veel vleermuizen zagen. We gingen ook nog door een halocline, waar zoet en zout water elkaar treffen, wat een heel speciaal blurry effect gaf aan het water.
Toen we weer terug aan de oppervlakte kwamen was er een prachtig plaatje te zien van het zonlicht dat van boven in het water scheen. We waren het er over eens dat dit in elk geval qua spanning een hoogtepunt van de vakantie was.