Terug in Guatemala sloegen we ons kamp op aan de oevers van de rivier Rio Dulce. We werden onthaald met tropisch noodweer en donderklappen die de trommelvliezen bijna deden springen. De volgende dag was het weer gelukkig weer bedaard, wat ons de kans gaf om per boot de rivier op te gaan.
Het bootje waarin we de Rio Dulce opgingen had een potente buitenboordmotor waardoor een leuke snelheid kon worden gehaald. Dat was ook wel nodig, want we voeren ruim 40 km stroomafwaards, richting het dorpje Livingston dat aan de monding van rivier ligt.
De tocht over de rivier was prachtig en onderweg stopten we bij diverse eilandjes en bezienswaardigheden, zoals een Spaans fort dat hier ooit gebouwd was om de piraten buiten de deur te houden. Erg mooi aan deze boottocht was dat er vele exotische vogels te zien waren, waaronder aalscholvers en pelikanen.
We kregen ook nog gezelschap van een uit de kluiten gewassen sprinkhaan, die op zijn gemakje rondwaggelde.
We voeren langs karakteristieke mangrovebossen en kwamen onderweg enkele peddelende indianenkinderen tegen.
In het dorp Livingston wonen voornamelijk de afstammelingen van de negerslaven die ooit door de Europeanen naar centraal Amerika zijn gevoerd. Het sfeertje deed dan ook zeer caribisch aan. Het was echter allemaal nogal sloom en armoedig. Er hing ook een stank die het midden hield tussen rotte vis en natte hond.
’s Middags vervolgde onze reis zich richting Flores, een eilandje vlak bij de Maya hoofdstad Tikal.
Vandaag was het dan eindelijk zover, we zouden een bezoek gaan brengen aan de grootste en imposantste der Maya steden: Tikal. Tikal is één van de wereldwonderen van de Nieuwe Wereld en was bijna anderhalf millenium de grootste en machtigste stad van Midden-Amerika (van 400 BC tot 1000 AD). Hier kwam de Maya beschaving tot volledige bloei. Nu hadden we al best wat Maya ruïnes bezocht maar Tikal overtrof alles. Hier zijn de tempels en piramides hoger en indrukwekkender dan waar ook.
Het regenwoud dat om Tikal heen ligt draagt bij aan de mystieke sfeer. Om bij de stad te geraken moesten we dwars door de jungle heen. Er waren weliswaar paden aangelegd voor de toeristen en archeologen, maar onze gids koos voor listige short-cuts door het oerwoud. Onderweg kwamen we daardoor allerlei exotische dieren tegen. We spotten diverse slingerapen, toekans, neusbeertjes, parasolmieren, wilde kalkoenen en angstaanjagende spinnen. Rondom ons hoorden we het typische geluid dat je doorgaans met regenwouden associeert. Het gebrul van apen, het sissen van krekels, het gefluit van vogels en diverse andere geluiden die door mijn ongeoefende oor niet thuis te brengen waren.
Eenmaal bij de ruïnes aangekomen slaakte werkelijk iedereen een kreet van verbazing. Daar midden in het oerwoud rezen de torens majestueus op boven de bomen. Een groots monument van een eens zo bloeiende beschaving.
We beklommen de hoogste van alle tempels, waar vandaan we een prachtig uitzicht hadden over de overige ruïnes, die daar stil tussen de bomen onder de mist al duizenden jaren stonden. Vervolgens bezochten we de centrale plaza, waar twee enorme tempels tegenover elkaar staan en diverse andere bouwwerken eromheen. De omvang en schoonheid van het geheel waren verbazingwekkend. Het is bijna onvoorstelbaar hoe Tikal er in volle glorie uit moet hebben gezien, met een half miljoen inwoners en de trotse tempels glimmend met goud, jade en marmer.
Slechts twintig procent van alle gebouwen in Tikal zijn uitgegraven uit het oerwoud, wat het wonder alleen maar groter zal maken naarmate er meer archeologische arbeid wordt verricht. Het raadsel waarom deze formidabele stad ooit is verlaten blijft echter onverminderd groot. Historici hebben hier nog geen definitief antwoord op.
Wel bekend is dat de Maya’s onder invloed van de Azteken mensenoffers zijn gaan brengen. De buik werd opengesneden, het kloppende hart uit het slachtoffer gerukt die daarna onthoofd werd en van de trappen afgegooid. De menigte beneden stak het hoofd dan op een spies. Op deze wijze moeten tienduizenden onfortuinlijken aan hun einde gekomen zijn.
Zoals duidelijk blijkt uit de overwoekerde en half ingestorte tempels hebben al deze offers hun beoogde effect echter niet gehad. Hoewel je kunt discussieren over de vraag of de goden Tikal werkelijk verlaten hebben, want het blijft een heilige plaats van de Maya’s, zelfs heden ten dage nog.
De terugreis naar Mexico voert door het caribische staatje Belize. Een voormalige Engelse kolonie met slechts 240.000 inwoners. Bij de grens tussen Belize en Guatemala moest al onze baggage scherp gecontroleerd worden. Dat is het gevolg van een oud grensdispuut tussen de twee landen dat pas recent is opgelost.
Eenmaal Belize binnengekomen valt op dat de voertaal Engels is. Dat is best prettig. Langs de kant van de weg staan Engelstalige borden en reclames die een vertrouwde indruk geven.
Het landschap is meer gecultiveerd dan in Guatemala en Mexico. Hier geen uitgestrekte regenwouden, maar grasland, suikerriet plantages en veelal stenen huizen, soms met prachtig aangelegde tuinen. De levensstandaard in Belize is duidelijk beduidend hoger dan die in de omringende landen.
Het is wel een diep gelovig land, waar diverse protestantse en katholieke kerken veel aanhang hebben. Hiervan zagen we diverse bewijzen langs de route.
De natuur is heel mooi hier, maar het is wel wat drassig. Daarom worden veel huizen op palen gebouwd of op een stevige betonnen fundering. Het landschap doet een beetje aan Nederland denken, al is de temperatuur hier natuurlijk een stuk aangenamer.
In Belize zouden we slechts een korte tijd verblijven. Een lunch op een prachtig landgoed en we trokken alweer verder richting de Mexicaanse grens. Laat in de avond kwamen we aan in Chetumal. Hier lieten we ons de Tequilla nog even goed smaken!
Na een tweede gang langs de douane, dit keer om Mexico in te komen, kwamen we net over de grens aan bij ons hotel in de Mexicaanse deelstaat Chetumal. Dat we weer in Mexico waren, was meteen te zien aan het straatbeeld. In Mexico is namelijk zo’n beetje één op de vier auto’s een Volkswagen Kever. Dit vreemde fenomeen wordt veroorzaakt doordat de productiefabrieken voor de Kever in Mexico gehuisvest waren. Keverliefhebbers kunnen hier dus hun hart ophalen!
Het laatste stuk van de reis ging van Chetumal naar Playa del Carmen. Onderweg kwamen we nog een Tarantula spin tegen die de weg overstak. Wat zijn die beesten groot!
Hier zouden we nog negen dagen blijven om te gaan duiken. De reis was dus weliswaar afgelopen, maar de vakantie kon nu gaan beginnen!
We hadden ruim 3200 kilometer afgelegd en veel beleefd en gezien. Vijf Maya steden bezocht, een vulkaan beklommen, twee boottochten gemaakt, bij de lokale indianen te gast geweest en in een Cenote gezwommen. Het is een heel bijzondere reis geweest.
In Playa aangekomen werd meteen duidelijk dat het hier om een zeer toeristische plaats gaat. We hebben meteen maar even de omgeving van ons hotel verkend, en liepen door een bijna eindeloze straat met winkeltjes en eettentjes. Vlak daarachter ligt een prachtig wit strand met een azuurblauwe zee.
De eerste drie duikdagen zijn al geregeld. We zullen de riffen tussen Playa del Carmen en Cozumel, een eiland voor de kust, gaan bekijken. Met de onderwatercamera in de aanslag kan ik hopelijk een paar mooie plaatjes schieten!
Pal voor de kust van Playa del Carmen ligt onze eerste duiklocatie. Hier was het volgens de plaatselijke duikschool goed beginnen, met gavarieerd onderwaterleven en niet al te diep (max. 13 meter).
We maakten in één trip twee duiken, een twee-tanks duik zoals het wordt genoemd, om zo optimale tijd onder water te zijn. Deze strategie zullen we alle duiken deze vakantie volgen.
Het was wel weer even spannend toen ons bootje uitvoer om ons ter plaatse te water te laten. Met acht kilo lood op de gordel, zware fles, duikuitrusting en genoeg lucht voor drie kwartier, doken we vol verwachting de zoute zee in.
Lee
Jer
Deze eerste twee duiken wisten we al een paar leuke plaatjes te schieten, al is het bewegen en foto’s maken onder water wel even wennen. Wellicht dat we bij een volgende duik met wat meer ervaring nog wat scherpere foto’s kunnen produceren.
We kwamen onder andere een steenvis tegen, een kreeft, een zeepaardje en natuurlijk diverse felgekleurde tropische vissen. Hele scholen gleden elegant aan ons voorbij. Morgen gaan we naar een plek waar ook onderwater schilpadden te vinden zijn, toepasselijk “Tortugas” genaamd.
De eerste duikspot die we vandaag aandeden wordt Tortugas genoemd. Hier zouden ruizachtige zeeschildpadden zich moeten schuilhouden. Na ongeveer twintig minuten varen gingen we te water en binnen de korste keren hadden we de eerste schildpad al gespot! We zouden er onderweg nog diverse tegenkomen.
Wat ook heel leuk was, was dat na een tijdje een haai-schoonmaakvis zich bij onze groep aansloot. Deze vis lijkt ondersteboven te zwemmen en zwemt normaliter onder een haai of andere grote vis door zich eraan vast te zuigen. Hij probeerde dit ook bij ons te doen, wat verder ongevaarlijk was maar wel erg vermakelijk. Hij bleef met ons meezwemmen tot we weer op de boot klommen, waardoor we veel tijd hadden om een mooi plaatje van hem te maken.
Verder zagen we deze tocht nog een gigantische ‘Eagle Ray’ (Gevlekte adelaarsrog), waar zelfs onze gids erg enthousiast van werd. Die worden niet vaak gezien en het is een machtig mooi gezicht om zo’n rog door het water te zien zweven.
De tweede duik in Sabalos gingen we langs grote onderwater holtes waarin vissen zich schuilhielden. We werden na een tijdje verrast door een enorme school makrelen. Er waren zoveel vissen dat waar je ook keek je niets anders zag. Dat was een heel bijzondere ervaring!
Deze duiken waren fantastisch maar we waren allebei wel helemaal gesloopt. De sterke stroming waar we mee te maken hadden en de boottocht waren ons net even teveel geworden. Hopelijk zijn we morgen weer fris en fit, want dan staan er wederom twee mooie duiken op het programma.
We hebben ontspannen twee duiken gemaakt vandaag. Barracuda was een hele mooie plek waar we een schildpad zagen en ook twee murenes. Van die slangachtige vissen die zich in een grot verstoppen om dan razendsnel naar buiten te schieten met een gigantische bek om een nietsvermoedend visje te grazen te nemen.
De tweede duikstek Sabalos was ons al bekend, maar het was wederom zeer de moeite waard. Want hier hadden we gisteren die grote scholen vissen gezien. Die bleken hier opnieuw te vertoeven en het waren er zelfs nog meer! Ik kon nu heel dichtbij komen wat bovenstaande foto tot gevolg had. Verderop zagen we bovendien weer veel mooi koraal, vissen en grotten.
Om de uitdaging nog wat groter te maken zijn we van duikschool veranderd en gaan het Advanced Open Water brevet halen. Hiermee leren we diverse nieuwe vaardigheden. De cursus bestaat uit vijf duiken, waarvan er vandaag twee op het programma stonden: een diepduik en een wrakduik.
De diepe duik bracht ons tot ruim 40 meter(!), waar je slechts een paar minuten kunt blijven. Daar zagen we de scheur in de aardkorst die duizenden meters de diepte ingaat en de onderzeese grens vormt van het schiereiland Yucatan. Uiteraard zie je in zo’n scheur de bodem niet meer. Dit was een indrukwekkende ervaring. Verder heb ik op die grote diepte niet zoveel gezien, want ik was voornamelijk bezig met mijn instrumenten en duikcomputer.
De tweede duik bracht ons bij een wrak, ongeveer op 25 meter diepte. We zwommen door het gezonken schip heen en konden zelfs in een luchtbel even het hoofd boven water steken. Erg veel vissen hielden zich ook rond het wrak op. Zo zagen we murenes, permits en schildpadden.
Op het strand van Playa del Carmen kun je aan de horizon het eiland Cozumel zien liggen. Dit eiland is een Mekka voor duikers.
Wij wilden daar natuurlijk wel een keer heen om dit met eigen ogen te zien. Om te duiken bij Cozumel wordt echter wel aangeraden ervaren duiker te zijn. Jaarlijks verongelukken er duikers en keren er mensen niet meer terug uit de peilloze diepten van de oceaan. Daarom hadden we deze trip tegen het einde van de vakantie pas gepland.
Met het moderne veerpond waren we binnen 35 minuten op het eiland, waar al direct duidelijk werd hoezeer het toerisme hier op duiken gericht is. Langs de pier stonden diverse duikscholen om klandizie te schreeuwen.
De duiken die we hier maakten waren inderdaad heel bijzonder. We zweefden langs de immense ondergrondse muur die honderden kilometers de aarde ingaat. Op de rand zagen je veel mooi gekleurd koraal, rotsen en grotten. Uiteraard vergezeld van mooi gekleurde tropische vissen, kreeften en schildpadden.
Op de terugweg hebben we nog een uurtje hulpeloos rondgedobberd op de zee, omdat de kapitein knullig genoeg niet genoeg brandstof meegenomen had. Pas toen een voorbijgaande schipper ons behulpzaam was konden we terug naar de haven varen.
Maar liefst drie duiken hebben we vandaag achter de rug om ons Advanced Open Water certificaat te mogen behalen. We begonnen met een diepe duik van ongeveer 25 meter, daarna twee ondiepe duiken tot maximaal 13 meter.
We moesten in het kader van onze cursus een aantal oefeningen doen, zoals navigeren onder water, masker afzetten en zonder trimvest duiken. Dit werd gelukkig allemaal met goed gevolg afgerond, wat ook te maken had met de goede en persoonlijke begeleiding die we kregen. We hadden hierdoor ook nog de kans de onderwaterwereld goed in ons op te nemen, wat zeer de moeite waard was, want die was heel mooi.
Zo wist ik nog een tweetal trompetvissen samen te spotten.
De kapiteins van ons schip gingen ook nog even het water in, gewapend met een speergun. Dat was niet zonder resultaat, na enige tijd kwamen ze triomfantelijk weer naar boven, met een vers maaltje! Wij namen die middag overigens veiligheidshalve toch maar een lekker hamburgertje met frietjes.
Nadat alle formaliteiten waren afgehandeld mochten we ons vanaf dat moment Advanced duikers noemen.
Guatemala, Reisverslag | Jeroen september 29, 2008 | 
Reacties (2) 
Eenmaal Belize binnengekomen valt op dat de voertaal Engels is. Dat is best prettig. Langs de kant van de weg staan Engelstalige borden en reclames die een vertrouwde indruk geven. 
De diepe duik bracht ons tot ruim 40 meter(!), waar je slechts een paar minuten kunt blijven. Daar zagen we de scheur in de aardkorst die duizenden meters de diepte ingaat en de onderzeese grens vormt van het schiereiland Yucatan. Uiteraard zie je in zo’n scheur de bodem niet meer. Dit was een indrukwekkende ervaring. Verder heb ik op die grote diepte niet zoveel gezien, want ik was voornamelijk bezig met mijn instrumenten en duikcomputer.
De kapiteins van ons schip gingen ook nog even het water in, gewapend met een speergun. Dat was niet zonder resultaat, na enige tijd kwamen ze triomfantelijk weer naar boven, met een vers maaltje! Wij namen die middag overigens veiligheidshalve toch maar een lekker hamburgertje met frietjes.
