Vandaag begonnen we vroeg aan de dag, om 6:30 ging de wekker al. Maar omdat we toch een flinke jetlag hadden waren we zelfs al voor de wekker wakker.
De tempels van Chitzen Itza waren ons eerste reisdoel. Tussen deze enorme bouwwerken valt vooral het gigantische “balspeelveld” op. Hier werd een spel gespeeld waarvan de regels helaas niet overgeleverd zijn. Wat wel zeker is, is dat de winnaar geofferd werd aan de goden, waardoor hij regelrecht in de hemel kwam. Een goede reden om je best te doen dus.
De tempels waren door de Maya’s zeer kunstig gebouwd met licht, schaduw en de stand van de sterren in het achterhoofd. Schuchter kijkende leguanen houden er momenteel de wacht.
Het indrukwekkende bezoek aan de tempels sloten we in stijl af door naar een nabij geleden Cenote te gaan. Dat is een soort diepe watergrot die in verbinding staat met een kilometers lang stelsel van ondergrondse rivieren. Dit is een uniek fenomeen. Aangezien we het nogal warm hadden maakten we een frisse duik in deze onwerkelijke oase.
’s Avonds kwamen we in het koloniale Merida aan waar ook ons hotel zich bevond. De stad Merida maakte geen grootse indruk op ons, afgezien van de mooie catedraal waren de straten vol en vuil.
We bezochten hier wel een interessant winkeltje, waar traditionele Maya hangmatten verkocht werden. De Maya’s schijnen nog altijd hangmatten te gebruiken als bed en de door hen gemaakte hangmatten schijnen de beste ter wereld te zijn. Hier tikte ik een prachtig twee-persoons hangmatje op de kop, die geleverd werd inclusief een nogal kitscherige Kamat-sutra kalender waarin diverse standjes staan afgebeeld die een koppel in de hangmat zou kunnen uitvoeren.
Voor het avondeten gingen we naar een tentje met een eigen binnenplaats die sfeervol voorzien was van palmbomen en posters van bekende Mexicaanse vrijheidsstrijders. In de buitenlucht konden we daar genieten van een heerlijk Mexicaans maaltje. Op de kaart stond ook de ‘Maya koffie’, die ik uiteraard weleens wilde proeven. Voor de bereiding van deze drank werd een heel spectakel uitgevoerd met vuur en schaaltjes. Het resultaat was een heerlijk bakkie met een likeur achtige smaak. Na dit culinaire hoogtepunt hadden we wel weer genoeg beleefd voor één dag en gingen we moe maar voldaan terug naar het hotel.
De ruines van Uxmal zijn zo mogelijk nog indrukwekkender dan die van Chichen Itza. De omvang van het complex, de statige gebouwen en vooral de mogelijkheid deze ook te betreden maakten dit een bijzondere ervaring.
De groep beperkte zich tot een rondwandeling, maar wij kozen ervoor de stijlste tempel te beklimmen. Eenmaal boven gekomen konden we genieten van een onwerelds uitzicht. Je kreeg spontaan zin om een bloedoffer te brengen. Die neiging kon ik gelukkig nog net bedwingen.
Beneden aangekomen ving de lange busreis aan naar Palenque, waar ons volgende hotel zich bevond. Deze lange busreis voerde langs de Golf van Mexico, waar we ook even gestopt zijn om te eten. Dit plaatje kon zo uit een reclame folder gekomen zijn.
Aangekomen in het hotel nam ik nog even een lekkere duik in het zwembad. ’s Avonds zaten we buiten te eten toen we opgeschrikt werden door een enorme donderslag. Zelfs de Mexicanen waren erg geschrokken. Gelukkig hield het noodweer daarna abrubt weer op.
Vanochtend stonden er wederom een Maya stad op het programma. Je zou zeggen dat de ruines nu wel op elkaar zouden gaan lijken, maar dat is niet het geval. Dat komt omdat elke stad toch weer volkomen anders is. De ruines bij Palenque zijn enorm in omvang van het aantal gebouwen, die verscholen liggen tussen het regenwoud. Deze Maya stad ligt in tegenstelling tot de eerdere bouwwerken die we bekeken hebben hoog in de bergen.
Een korte busrit verder de bergen in bracht ons bij een grote waterval. Niet alleen bood het vallende water een prachtig schouwspel, ook de verkoeling van het verstuivende water was zeer aangenaam.
’s Middags reden we verder de bergen in. Het landschap veranderde radicaal. Het werd vochtiger en regelmatig hadden we prachtige panorama uitzichten.
Omdat we zover de hoogte in moesten duurde de busreis vrij lang. Dat kwam ook omdat Mexicanen graag drempeltjes aanleggen. Particulieren schijnen er genoegen in te scheppen voor hun huis een discreet obstakel neer te leggen, om zo de aandacht op koopwaar of een reclamebord te vestigen. Er blijkt helaas sprake van een ware trend.
De eindbestemming van vandaag was San Cristobal. Een stadje op ruim 2 kilometer hoogte. Het klimaat op hoogte was verrassend genoeg heel anders. Het was hier fris en nat. In San Cristobal gingen we eten in een museum opgericht door archeologen die de Maya’s bestudeerd hadden. Heel interessant allemaal, alleen koken konden ze niet. Het enige positieve dat ik erover kwijt kan is dat er een keer geen bonenprutje bij zat, wat we tot nog toe wel bij elke maaltijd geserveerd kregen.
Reuze handig was trouwens dat we in dit hotel de was konden laten doen!
Vanuit Antigua was het een paar uur rijden naar de grens met Honduras. De weg voerde dwars door Guatemala Stad, de hoofdstad van het land met ruim drie miljoen inwoners. Om de files voor te zijn moesten we onchristelijk vroeg vertrekken: om kwart over drie(!) in de nacht ging de wekker al. Bij duisternis was de stad vol lichtjes een mooi gezicht. In ieder geval mooier dan overdag, want dan is Guatemala Stad doorgaans met een dikke laag smog bedekt.
Onderweg reden we door de bergen en was er sprake van grote hoogteverschillen. Behalve aan je oren die steeds dicht zaten, was ook aan de meegenomen waterflesjes goed te zien dat er sprake was van drukverschil, omdat die duidelijk indeukten.
Omdat het regenseizoen was kwam er soms een enorme hoeveelheid water naar beneden. Dat zorgde plaatselijke voor stukken rots en bomen die naar beneden waren gekomen en de weg versperden.
Bij de grens met Honduras konden we snel weer doorrijden, een stempeltje in het paspoort was voldoende om het land te mogen betreden. Honduras is een land met slechts 6 miljoen inwoners. In eerste instantie viel ons weinig op aan het landschap dat deed vermoeden dat we ons in een ander land bevonden. Maar Honduras verschilt van Guatemala en Mexico omdat slechts 6% van de bevolking oorspronkelijk Maya is. De rest zijn afstammelingen van de Spaanse veroveraars.
Enkele kilometers landinwaards lag onze bestemmming; de Maya stad Copan. Bij het betreden van de jungle waarin de ruïnes verscholen liggen werden we begroet door kleurrijke wilde papegaaien!
Copan is het meest zuidelijk gelegen Maya bolwerk, bekend om de vele inscripties die er gevonden zijn. We werden door een enthousiaste lokale gids rondgeleid die veel over het historie van het gebied wist te vertellen. Copan beleefde haar gouden jaren zo’n 400 jaar na Christus en had toen ruim 40.000 inwoners. Het was nu een indrukwekkend monument van vergane Maya-glorie, waar midden op de ruines struiken en zelfs hele bomen groeiden.
Onderzoekers waren nog steeds druk bezig nieuwe bouwwerken op te graven en te restaureren. Na het bezoeken van deze archeologische zone gebruikten we een lunch in een nabijgelegen dorpje en na dit bliksembezoek reden we alweer terug naar de grens met Guatemala, naar de volgende standplaats: Rio Dulce.
Vandaag was het dan eindelijk zover, we zouden een bezoek gaan brengen aan de grootste en imposantste der Maya steden: Tikal. Tikal is één van de wereldwonderen van de Nieuwe Wereld en was bijna anderhalf millenium de grootste en machtigste stad van Midden-Amerika (van 400 BC tot 1000 AD). Hier kwam de Maya beschaving tot volledige bloei. Nu hadden we al best wat Maya ruïnes bezocht maar Tikal overtrof alles. Hier zijn de tempels en piramides hoger en indrukwekkender dan waar ook.
Het regenwoud dat om Tikal heen ligt draagt bij aan de mystieke sfeer. Om bij de stad te geraken moesten we dwars door de jungle heen. Er waren weliswaar paden aangelegd voor de toeristen en archeologen, maar onze gids koos voor listige short-cuts door het oerwoud. Onderweg kwamen we daardoor allerlei exotische dieren tegen. We spotten diverse slingerapen, toekans, neusbeertjes, parasolmieren, wilde kalkoenen en angstaanjagende spinnen. Rondom ons hoorden we het typische geluid dat je doorgaans met regenwouden associeert. Het gebrul van apen, het sissen van krekels, het gefluit van vogels en diverse andere geluiden die door mijn ongeoefende oor niet thuis te brengen waren.
Eenmaal bij de ruïnes aangekomen slaakte werkelijk iedereen een kreet van verbazing. Daar midden in het oerwoud rezen de torens majestueus op boven de bomen. Een groots monument van een eens zo bloeiende beschaving.
We beklommen de hoogste van alle tempels, waar vandaan we een prachtig uitzicht hadden over de overige ruïnes, die daar stil tussen de bomen onder de mist al duizenden jaren stonden. Vervolgens bezochten we de centrale plaza, waar twee enorme tempels tegenover elkaar staan en diverse andere bouwwerken eromheen. De omvang en schoonheid van het geheel waren verbazingwekkend. Het is bijna onvoorstelbaar hoe Tikal er in volle glorie uit moet hebben gezien, met een half miljoen inwoners en de trotse tempels glimmend met goud, jade en marmer.
Slechts twintig procent van alle gebouwen in Tikal zijn uitgegraven uit het oerwoud, wat het wonder alleen maar groter zal maken naarmate er meer archeologische arbeid wordt verricht. Het raadsel waarom deze formidabele stad ooit is verlaten blijft echter onverminderd groot. Historici hebben hier nog geen definitief antwoord op.
Wel bekend is dat de Maya’s onder invloed van de Azteken mensenoffers zijn gaan brengen. De buik werd opengesneden, het kloppende hart uit het slachtoffer gerukt die daarna onthoofd werd en van de trappen afgegooid. De menigte beneden stak het hoofd dan op een spies. Op deze wijze moeten tienduizenden onfortuinlijken aan hun einde gekomen zijn.
Zoals duidelijk blijkt uit de overwoekerde en half ingestorte tempels hebben al deze offers hun beoogde effect echter niet gehad. Hoewel je kunt discussieren over de vraag of de goden Tikal werkelijk verlaten hebben, want het blijft een heilige plaats van de Maya’s, zelfs heden ten dage nog.
Nog één keer ontbijt in het hotel, ik bestelde lekkere “hot cakes” om er extra van te genieten. Nog één keer liepen we door Playa del Carmen bij een lekker temperatuurtje van 30 graden celsius.
Aan alle mooie vakanties komt echter een keer een einde, zo ook aan deze. Het vliegtuig wachtte vandaag alweer, al hadden we ruim twee uur vertraging. De oorzaak was een kapotte koffie automaat!
Bij deze komt er ook een einde aan dit reisverslag. Het is een lijvig verslag geworden, maar we hebben dan ook veel beleefd. In het eerste gedeelte het indrukwekkende Maya imperium bereisd, schitterende gebieden gezien en een vulkaan beklommen. In de laatste week maar liefst vijftien duiken gemaakt, Advanced Open Water gehaald en diep de cenotes ingeweest.
Het tikken van deze weblog was niet altijd even makkelijk, maar met de hulp van een klein laptopje en incidenteel een internet café of een Starbucks, is het toch gelukt. Eens kijken of een volgende vakantie deze weer kan overtreffen, dat zal niet makkelijk worden! Maar voor nu moet het gewone leven zijn aanvang weer gaan nemen. Nog een laatste Mexicaanse groet en dan is het echt over.
We bezochten hier wel een interessant winkeltje, waar traditionele Maya hangmatten verkocht werden. De Maya’s schijnen nog altijd hangmatten te gebruiken als bed en de door hen gemaakte hangmatten schijnen de beste ter wereld te zijn. Hier tikte ik een prachtig twee-persoons hangmatje op de kop, die geleverd werd inclusief een nogal kitscherige Kamat-sutra kalender waarin diverse standjes staan afgebeeld die een koppel in de hangmat zou kunnen uitvoeren.
Maya stad, Mexico, Reisverslag | Jeroen september 20, 2008 | 
Comments (1) 
Onderweg reden we door de bergen en was er sprake van grote hoogteverschillen. Behalve aan je oren die steeds dicht zaten, was ook aan de meegenomen waterflesjes goed te zien dat er sprake was van drukverschil, omdat die duidelijk indeukten.
Bij de grens met Honduras konden we snel weer doorrijden, een stempeltje in het paspoort was voldoende om het land te mogen betreden. Honduras is een land met slechts 6 miljoen inwoners. In eerste instantie viel ons weinig op aan het landschap dat deed vermoeden dat we ons in een ander land bevonden. Maar Honduras verschilt van Guatemala en Mexico omdat slechts 6% van de bevolking oorspronkelijk Maya is. De rest zijn afstammelingen van de Spaanse veroveraars.
