De vlucht met Martinair duurde 11 uur en dat was een ware beproeving. De beenruimte was beperkt en het toestel had nog geen voor continentale vluchten toch gangbare voorziening als een LCD schermpje met vluchtinformatie.
Omdat we zowel bij dag vertrokken als aankwamen door het tijdsverschil hadden we wel mooi uitzicht. Voor zover je daar wat aan hebt boven de Atlantische Oceaan natuurlijk.
Aangekomen in Cancun werden we per touringcar naar ons hotel vervoerd. Deze zullen we de rest van onze reis blijven gebruiken en dat is prettig, want hij is zeer comfortabel. Het was direct al te zien dat Mexicanen het met de verkeersregels niet zo nauw nemen. In Cancun wordt nog druk gebouwd, de stad is gegroeid in 40 jaar tijd van 100 inwoners tot 80.000. Elk jaar worden er 30 miljoen toeristen verwerkt.
Vanuit het redelijk luxe hotel zijn we nog even een rondje gaan lopen langs wat gezellig ogende straatjes. We doken naar binnen in een restaurantje waar we direct getracteerd werden op live Mexicaanse muziek.
Mobiel bellen blijkt in Mexico ongelooflijk duur, ook voor Mexicanen. We leerden dat door een monopolie de prijs per minuut lokaal momenteel rond de 2,50 euro ligt voor het gebruik van het mobieltje. Hopelijk zal dat dus niet al te vaak nodig zijn.
Vandaag begonnen we vroeg aan de dag, om 6:30 ging de wekker al. Maar omdat we toch een flinke jetlag hadden waren we zelfs al voor de wekker wakker.
De tempels van Chitzen Itza waren ons eerste reisdoel. Tussen deze enorme bouwwerken valt vooral het gigantische “balspeelveld” op. Hier werd een spel gespeeld waarvan de regels helaas niet overgeleverd zijn. Wat wel zeker is, is dat de winnaar geofferd werd aan de goden, waardoor hij regelrecht in de hemel kwam. Een goede reden om je best te doen dus.
De tempels waren door de Maya’s zeer kunstig gebouwd met licht, schaduw en de stand van de sterren in het achterhoofd. Schuchter kijkende leguanen houden er momenteel de wacht.
Het indrukwekkende bezoek aan de tempels sloten we in stijl af door naar een nabij geleden Cenote te gaan. Dat is een soort diepe watergrot die in verbinding staat met een kilometers lang stelsel van ondergrondse rivieren. Dit is een uniek fenomeen. Aangezien we het nogal warm hadden maakten we een frisse duik in deze onwerkelijke oase.
’s Avonds kwamen we in het koloniale Merida aan waar ook ons hotel zich bevond. De stad Merida maakte geen grootse indruk op ons, afgezien van de mooie catedraal waren de straten vol en vuil.
We bezochten hier wel een interessant winkeltje, waar traditionele Maya hangmatten verkocht werden. De Maya’s schijnen nog altijd hangmatten te gebruiken als bed en de door hen gemaakte hangmatten schijnen de beste ter wereld te zijn. Hier tikte ik een prachtig twee-persoons hangmatje op de kop, die geleverd werd inclusief een nogal kitscherige Kamat-sutra kalender waarin diverse standjes staan afgebeeld die een koppel in de hangmat zou kunnen uitvoeren.
Voor het avondeten gingen we naar een tentje met een eigen binnenplaats die sfeervol voorzien was van palmbomen en posters van bekende Mexicaanse vrijheidsstrijders. In de buitenlucht konden we daar genieten van een heerlijk Mexicaans maaltje. Op de kaart stond ook de ‘Maya koffie’, die ik uiteraard weleens wilde proeven. Voor de bereiding van deze drank werd een heel spectakel uitgevoerd met vuur en schaaltjes. Het resultaat was een heerlijk bakkie met een likeur achtige smaak. Na dit culinaire hoogtepunt hadden we wel weer genoeg beleefd voor één dag en gingen we moe maar voldaan terug naar het hotel.
De ruines van Uxmal zijn zo mogelijk nog indrukwekkender dan die van Chichen Itza. De omvang van het complex, de statige gebouwen en vooral de mogelijkheid deze ook te betreden maakten dit een bijzondere ervaring.
De groep beperkte zich tot een rondwandeling, maar wij kozen ervoor de stijlste tempel te beklimmen. Eenmaal boven gekomen konden we genieten van een onwerelds uitzicht. Je kreeg spontaan zin om een bloedoffer te brengen. Die neiging kon ik gelukkig nog net bedwingen.
Beneden aangekomen ving de lange busreis aan naar Palenque, waar ons volgende hotel zich bevond. Deze lange busreis voerde langs de Golf van Mexico, waar we ook even gestopt zijn om te eten. Dit plaatje kon zo uit een reclame folder gekomen zijn.
Aangekomen in het hotel nam ik nog even een lekkere duik in het zwembad. ’s Avonds zaten we buiten te eten toen we opgeschrikt werden door een enorme donderslag. Zelfs de Mexicanen waren erg geschrokken. Gelukkig hield het noodweer daarna abrubt weer op.
Vanochtend stonden er wederom een Maya stad op het programma. Je zou zeggen dat de ruines nu wel op elkaar zouden gaan lijken, maar dat is niet het geval. Dat komt omdat elke stad toch weer volkomen anders is. De ruines bij Palenque zijn enorm in omvang van het aantal gebouwen, die verscholen liggen tussen het regenwoud. Deze Maya stad ligt in tegenstelling tot de eerdere bouwwerken die we bekeken hebben hoog in de bergen.
Een korte busrit verder de bergen in bracht ons bij een grote waterval. Niet alleen bood het vallende water een prachtig schouwspel, ook de verkoeling van het verstuivende water was zeer aangenaam.
’s Middags reden we verder de bergen in. Het landschap veranderde radicaal. Het werd vochtiger en regelmatig hadden we prachtige panorama uitzichten.
Omdat we zover de hoogte in moesten duurde de busreis vrij lang. Dat kwam ook omdat Mexicanen graag drempeltjes aanleggen. Particulieren schijnen er genoegen in te scheppen voor hun huis een discreet obstakel neer te leggen, om zo de aandacht op koopwaar of een reclamebord te vestigen. Er blijkt helaas sprake van een ware trend.
De eindbestemming van vandaag was San Cristobal. Een stadje op ruim 2 kilometer hoogte. Het klimaat op hoogte was verrassend genoeg heel anders. Het was hier fris en nat. In San Cristobal gingen we eten in een museum opgericht door archeologen die de Maya’s bestudeerd hadden. Heel interessant allemaal, alleen koken konden ze niet. Het enige positieve dat ik erover kwijt kan is dat er een keer geen bonenprutje bij zat, wat we tot nog toe wel bij elke maaltijd geserveerd kregen.
Reuze handig was trouwens dat we in dit hotel de was konden laten doen!
Bijzonder aan de omgeving van San Cristobal is dat er in de omgeving enkele indianen dorpjes liggen (Indiginas zoals ze hier genoemd worden). Deze nazaten van de Maya’s lopen nog verrassend veel in traditionele kleding rond en houden eeuwenoude gebruiken in ere.
We brachten een bezoekje bij een familie thuis en kregen te zien hoe ze leven, kleding maken en Tortilla’s bakken. De lemen hutjes zagen er niet bepaald luxe uit, maar merkwaardig genoeg heeft elke familie kleuren-tv. Dat is een eerste levensbehoefte. Een mooie auto voor de deur is ook al geen uitzondering. Deze wordt vaak op afbetaling gekocht. De was wordt dan weer wel met de hand gedaan, het is duidelijk waar de prioriteiten liggen.
In het tweede Indiginas-dorp dat we aandeden bezochten we ook een kerk. Het katholieke geloof is vermengd geraakt met inheemse gebruiken, met vreemde gevolgen. Binnen in de kerk ontvouwde zich een onwerkelijk tafereel van heiligen poppen in glazen kistjes, prachtige versieringen en duizenden kaarsjes. Op de vloer zaten indianen te bidden en in dennennaalden bouwden ze hun eigen altaartjes van kaarsen. Helaas mocht hier niet gefotografeerd worden, want het maakte veel indruk.
Overigens heel frappant is ook dat Coca Cola immens populair is onder de Indiginas bevolking. Een slimme lokale vertegenwoordiger van die firma heeft het ooit voor elkaar gekregen de inheemsen ervan te overtuigen dat het boeren na het drinken van de frisdrank boze geesten verdrijft. Naast elk kaarsenaltaartje zagen we standaard een flesje Cola staan!
De middag was vrij te besteden en we benutten deze tijd onder andere met het uitproberen van de Mexicaanse Burger King. Na alle culinaire curiositeiten die we voor onze kiezen hadden gekregen toch wel weer een verademing.
We liepen nog even door naar het plaatselijke Godshuis en ook de lokale markt struinden we af. De vreemde vruchten en half geplukte kippen brachten ons echter niet in verleiding.
Vermeldenswaardig was verder dat in San Cristobal bijna constant geknal van vuurwerk klinkt. Ze beginnen daar al om 5 uur ’s ochtends mee. De reden is dat er het hele jaar doorlopend veel festiviteiten zijn. En mensen hebben hier de gewoonte deze met vuurwerk luister bij te zetten. Wij konden het niet waarderen ’s ochtends vroeg.
Het laatste stuk van de reis ging van Chetumal naar Playa del Carmen. Onderweg kwamen we nog een Tarantula spin tegen die de weg overstak. Wat zijn die beesten groot!
Hier zouden we nog negen dagen blijven om te gaan duiken. De reis was dus weliswaar afgelopen, maar de vakantie kon nu gaan beginnen!
We hadden ruim 3200 kilometer afgelegd en veel beleefd en gezien. Vijf Maya steden bezocht, een vulkaan beklommen, twee boottochten gemaakt, bij de lokale indianen te gast geweest en in een Cenote gezwommen. Het is een heel bijzondere reis geweest.
In Playa aangekomen werd meteen duidelijk dat het hier om een zeer toeristische plaats gaat. We hebben meteen maar even de omgeving van ons hotel verkend, en liepen door een bijna eindeloze straat met winkeltjes en eettentjes. Vlak daarachter ligt een prachtig wit strand met een azuurblauwe zee.
De eerste drie duikdagen zijn al geregeld. We zullen de riffen tussen Playa del Carmen en Cozumel, een eiland voor de kust, gaan bekijken. Met de onderwatercamera in de aanslag kan ik hopelijk een paar mooie plaatjes schieten!
Pal voor de kust van Playa del Carmen ligt onze eerste duiklocatie. Hier was het volgens de plaatselijke duikschool goed beginnen, met gavarieerd onderwaterleven en niet al te diep (max. 13 meter).
We maakten in één trip twee duiken, een twee-tanks duik zoals het wordt genoemd, om zo optimale tijd onder water te zijn. Deze strategie zullen we alle duiken deze vakantie volgen.
Het was wel weer even spannend toen ons bootje uitvoer om ons ter plaatse te water te laten. Met acht kilo lood op de gordel, zware fles, duikuitrusting en genoeg lucht voor drie kwartier, doken we vol verwachting de zoute zee in.
Lee
Jer
Deze eerste twee duiken wisten we al een paar leuke plaatjes te schieten, al is het bewegen en foto’s maken onder water wel even wennen. Wellicht dat we bij een volgende duik met wat meer ervaring nog wat scherpere foto’s kunnen produceren.
We kwamen onder andere een steenvis tegen, een kreeft, een zeepaardje en natuurlijk diverse felgekleurde tropische vissen. Hele scholen gleden elegant aan ons voorbij. Morgen gaan we naar een plek waar ook onderwater schilpadden te vinden zijn, toepasselijk “Tortugas” genaamd.
De eerste duikspot die we vandaag aandeden wordt Tortugas genoemd. Hier zouden ruizachtige zeeschildpadden zich moeten schuilhouden. Na ongeveer twintig minuten varen gingen we te water en binnen de korste keren hadden we de eerste schildpad al gespot! We zouden er onderweg nog diverse tegenkomen.
Wat ook heel leuk was, was dat na een tijdje een haai-schoonmaakvis zich bij onze groep aansloot. Deze vis lijkt ondersteboven te zwemmen en zwemt normaliter onder een haai of andere grote vis door zich eraan vast te zuigen. Hij probeerde dit ook bij ons te doen, wat verder ongevaarlijk was maar wel erg vermakelijk. Hij bleef met ons meezwemmen tot we weer op de boot klommen, waardoor we veel tijd hadden om een mooi plaatje van hem te maken.
Verder zagen we deze tocht nog een gigantische ‘Eagle Ray’ (Gevlekte adelaarsrog), waar zelfs onze gids erg enthousiast van werd. Die worden niet vaak gezien en het is een machtig mooi gezicht om zo’n rog door het water te zien zweven.
De tweede duik in Sabalos gingen we langs grote onderwater holtes waarin vissen zich schuilhielden. We werden na een tijdje verrast door een enorme school makrelen. Er waren zoveel vissen dat waar je ook keek je niets anders zag. Dat was een heel bijzondere ervaring!
Deze duiken waren fantastisch maar we waren allebei wel helemaal gesloopt. De sterke stroming waar we mee te maken hadden en de boottocht waren ons net even teveel geworden. Hopelijk zijn we morgen weer fris en fit, want dan staan er wederom twee mooie duiken op het programma.
We hebben ontspannen twee duiken gemaakt vandaag. Barracuda was een hele mooie plek waar we een schildpad zagen en ook twee murenes. Van die slangachtige vissen die zich in een grot verstoppen om dan razendsnel naar buiten te schieten met een gigantische bek om een nietsvermoedend visje te grazen te nemen.
De tweede duikstek Sabalos was ons al bekend, maar het was wederom zeer de moeite waard. Want hier hadden we gisteren die grote scholen vissen gezien. Die bleken hier opnieuw te vertoeven en het waren er zelfs nog meer! Ik kon nu heel dichtbij komen wat bovenstaande foto tot gevolg had. Verderop zagen we bovendien weer veel mooi koraal, vissen en grotten.
Om de uitdaging nog wat groter te maken zijn we van duikschool veranderd en gaan het Advanced Open Water brevet halen. Hiermee leren we diverse nieuwe vaardigheden. De cursus bestaat uit vijf duiken, waarvan er vandaag twee op het programma stonden: een diepduik en een wrakduik.
De diepe duik bracht ons tot ruim 40 meter(!), waar je slechts een paar minuten kunt blijven. Daar zagen we de scheur in de aardkorst die duizenden meters de diepte ingaat en de onderzeese grens vormt van het schiereiland Yucatan. Uiteraard zie je in zo’n scheur de bodem niet meer. Dit was een indrukwekkende ervaring. Verder heb ik op die grote diepte niet zoveel gezien, want ik was voornamelijk bezig met mijn instrumenten en duikcomputer.
De tweede duik bracht ons bij een wrak, ongeveer op 25 meter diepte. We zwommen door het gezonken schip heen en konden zelfs in een luchtbel even het hoofd boven water steken. Erg veel vissen hielden zich ook rond het wrak op. Zo zagen we murenes, permits en schildpadden.
Omdat we zowel bij dag vertrokken als aankwamen door het tijdsverschil hadden we wel mooi uitzicht. Voor zover je daar wat aan hebt boven de Atlantische Oceaan natuurlijk.
Mexico, Reisverslag | Jeroen september 19, 2008 | 
Comments (1) 
We bezochten hier wel een interessant winkeltje, waar traditionele Maya hangmatten verkocht werden. De Maya’s schijnen nog altijd hangmatten te gebruiken als bed en de door hen gemaakte hangmatten schijnen de beste ter wereld te zijn. Hier tikte ik een prachtig twee-persoons hangmatje op de kop, die geleverd werd inclusief een nogal kitscherige Kamat-sutra kalender waarin diverse standjes staan afgebeeld die een koppel in de hangmat zou kunnen uitvoeren.
De diepe duik bracht ons tot ruim 40 meter(!), waar je slechts een paar minuten kunt blijven. Daar zagen we de scheur in de aardkorst die duizenden meters de diepte ingaat en de onderzeese grens vormt van het schiereiland Yucatan. Uiteraard zie je in zo’n scheur de bodem niet meer. Dit was een indrukwekkende ervaring. Verder heb ik op die grote diepte niet zoveel gezien, want ik was voornamelijk bezig met mijn instrumenten en duikcomputer.